W Centrum Edukacyjno-Formacyjnym w Gnieźnie odbyła się już VIII edycja rekolekcji dla rodziców po stracie dziecka. Na rekolekcje zgłosiło się dwadzieścia kilka osób z różnych stron Polski. Wszystkich ich łączyło bolesne doświadczenie utraty swoich dzieci na różnych etapach ich życia. Rekolekcje były czasem spotkania z Bogiem na modlitwie – codziennej Eucharystii, adoracji, medytacji słowa Bożego, ale również i spotkania z samym sobą w ciszy i skupieniu oraz z innymi rodzicami. Właśnie te spotkania okazały się bardzo cenne, gdyż rodzice po stracie dziecka, jak nikt inny, mogą zrozumieć się nawzajem i być dla siebie wparciem. Na rekolekcyjnej drodze próbowaliśmy oświetlać dramat naszego życia słowem Bożym, pogłębiać rozumienie procesu żałoby, wspólnie przygotowywać się na przeżycie bliskich już świąt Bożego Narodzenia. Odkrywanie duchowej głębi tych świąt oraz dzielenie się doświadczeniem przeżywani wigilii po utracie dzieci, było ważnym doświadczeniem rekolekcyjnym i cenną pomocą w przygotowaniu na przyjście naszego Zbawiciela.

Ks. Wojciech Rzeszowski

Świadectwo

Chciałabym podziękować za adwentowe rekolekcje przeznaczone dla rodziców po stracie dziecka. Po rekolekcjach  wróciłam wzmocniona, silniejsza, podniesiona na duchu. To z pewnością zaowocowało lepszym, bardziej świadomym przeżywaniem świąt Bożego Narodzenia.

Najbardziej pragnę podziękować za przeżycia, których doznałam podczas konferencji biblijnej, kiedy rozważaliśmy Słowo Boże związane z Narodzeniem Pańskim. Znany wszystkim fragment Ewangelii wg św. Łukasza, połączony z zaskakującą analizą bizantyjskiej ikony Bożego Narodzenia, pozwolił mi głębiej zrozumieć sens i dostrzec bezcenną wartość wydarzeń sprzed dwóch tysięcy lat.

Słowa, które podczas opisu ikony powiedział kapłan, słowa o tym, że Pan Jezus narodził się, aby umrzeć, a które przecież słyszałam tak wiele razy, powiedziane w towarzystwie osieroconych rodziców nabrały zupełnie nowego sensu. Dopiero tutaj dotarło do mnie, że Pan Bóg zesłał na ziemię Swojego syna, aby nas zbawić, aby zbawić nasze zmarłe dzieci. Dotarło do mnie również to, że mój syn, przecież też narodził się po to, by umrzeć, jak my wszyscy, i że tak naprawdę od początku do końca był własnością Pana Boga.

Spoglądając na wspomnianą ikonę, bardziej rozumiem, co musiała wówczas przeżywać Maryja, jestem bardziej świadoma tego, z jakim cierpieniem zmagała się podczas porodu. Żadna matka nie chciałaby, aby jej dziecko przyszło na świat w takich warunkach, w ubóstwie, w grocie dla bydła. Ona jednak wszystko znosiła cierpliwie i z wielką, nieopisaną wręcz pokorą. Jej „tak” powiedziane Bogu już w czasie Zwiastowania towarzyszyło Jej do końca… . Dziękując Maryi za Jej postawę, pragnę wciąż na nowo uczyć się od Niej ufności i pokory.

Dzisiaj czuję, że to, czego doświadczyłam podczas tych rekolekcji, na pewno pomogło mi postawić kolejny, naprawdę duży krok w przeżywaniu żałoby. Czekając na święta, a później przeżywając ich czas, nie skupiałam się już nad swoim bólem związanym z tęsknotą za zmarłym dzieckiem, ale nad Wielką Bożą tajemnicą i nad tym, jak wielki dar dostaliśmy z Nieba. Przecież to dzięki narodzinom Bożej Dzieciny mój zmarły syn będzie zbawiony. Boże, dziękuję Ci za to!

Wigilia i święta były piękne! Chyba po raz pierwszy tak naprawdę zaprosiłam Pana Jezusa do swojego serca i ugościłam Go w nim. Dzięki Jego światłości, która rozjaśniła moje mroczne myśli i uczucia, mogłam – pomimo wzruszenia – radośnie świętować przyjście na świat Bożego Syna.

Wszystkim osieroconym rodzicom przesyłam dobro i pokój, których tutaj doświadczyłam, i życzę, aby Maleńki Jezus z Maryją i Józefem utulili ich zranione serca, wypełniając je Wiarą, Nadzieją i Miłością.

Rekolektantka